Kto wie, kiedy powstał pierwszy tracker? No? W 1986 roku. A nazywał się Soundtracker i stworzył go Karsten Obarski. Kolejnym przełomem był Noisetracker, później oczywiście Protracker, a na końcu DigiBooster. Muzyka, jaką pisali pierwsi amigowi muzycy, też była całkiem inna od tej dzisiejszej. I całe szczęście.

OBORNIK

Który stary muzyk nie pamięta zestawu instrumen­tów dołączanych do Soundtrackera? Te wszystkie pizze, snary i brassy! Było ich całkiem sporo, a łą­czyło je wszystkie to, że nie nadawały się do uży­cia. Choć muzycy z lat 86-88 byli niestety innego zdania. Powstawała więc sieczka, którą jednak wszyscy się zachwycali. Czemu? Z dwóch powo­dów: po pierwsze - samplowany dźwięk był wtedy takim novum, że nawet gdyby ktoś przesamplował pierdnięcie, ludzie wyliby ze szczęścia, a po dru­gie: nie było wtedy niczego innego, czym można by się zachwycać. Obornik - tym właśnie były pro­dukowane wtedy moduły. Obornik... bo dopiero potem zaczęło się dziać ciekawie.

SAM PLUJĘ

Ludzie zaczęli tworzyć własne sample. Zaś okrzykiem, który najczęściej wydobywał się z pi­wnic amigowskich muzyków w tym okresie, było:

-Sam pluję!

Były to lata 88-89. Najsławniejsi muzycy, którzy pierwsi zaczęli tworzyć w miarę porzą­dną muzykę, to Romeo Knight, Dr. Awesome, Maestro i Jesper Kyd. Dominowało coś, co na­zwałbym syntetycznym popem. Muzyka była coraz lepsza technicznie, coraz bardziej wy­myślna w formie, jednakże wciąż brakowało jej treści. Instrumenty często tarły się o siebie, bra­kowało przestrzeni, a przede wszystkim jakiejś własnej myśli w tych utworach.

DZIEWCZYNY

Rok 1990 to prawdziwy annus mirabilis. Monito­rami muzyków zawładnął Noisetracker. Co się wtedy nie wydarzyło! Niejaki 4-Mat napisał pier­wszą melodię, którą nuciła cała scena. Mowa rzecz jasna o module Phantasmagoria z legen­darnego dema Anarchy pod tym samym tytutem. Bruno wydając Bruno's Music Box II udowodnił światu, że na Amidze można pisać i funk, i jazz. Zaś Wal­kman i Moby jako pierwsi na scenie skompono­wali kawałki, które scenowcy mogli bez obaw puścić swoim dziewczynom. Mowa o Klijse pa klijse - utworze Walkmana z dema Hunt for Red October grupy Cryptoburners, i Knulla kuk !!! - soundtracku Moby'ego z Substance grupy Altratraz z roku 1991. Dwie rockowe kompozycje, z porządnymi gitarowymi solówkami, od których niewiastom kręciło się w głowach.

PREKURSORZY

Rok następny przyniósł Bruno's Music Box III - sounddisk, który miał największy wpływ na amigową muzykę w całej jej historii. Bruno zaprezentował i acid jazz, i jazz-rock z lat siedemdziesiątych, i heavymetal, i klimatyczne, nastrojowe numery. O ile się nie mylę, to właśnie on wymyślił sposób na uzyskanie prostego delayu na trackerze, ko­piując z opóźnieniem melodię na dodatkową ścieżkę i zmniejszając jej głośność. Rżnęli od niego potem i Nuke, i 4-Mat, i Audiomonster. To Bruno pierwszy użył gitar, wcale nie Audiomon­ster, wiedzieliście o tym? Myślę że nie, bo zaraz po wydaniu swojego musicdisku Bruno uczynił najmądrzejszą rzecz w życiu - odszedł ze sceny i założył zespół.

W tym samym czasie swoje doskonałe solów­ki i niesamowitą technikę zaprezentował Heatbeat. Był to jedyny muzyk na scenie potrafiący wyczarować świeże i oryginalne melodie prakty­cznie z niczego - z dwóch głupich akordów: c-moll i c-dur. Niektóre z modułów, które Heatbeat napisał w roku 1991, to wręcz czysta poez­ja. 11 Notes on Sand, Day by Day, Nebula Habitus czy porywający Scrambled Mind to songi pi­sane z sercem i wielką wyobraźnią, których mu­zycy do dziś słuchają z zawiścią w zaciszach swoich zapleśniałych piwnic. Podobne uczucia wywoływała wtedy ścieżka dźwiękowa z dema Enigma Phenomeny auto­rstwa Tipa i FireFoxa. Ten ostatni zresztą niedłu­go potem opuścił scenę, zamieszkał z żoną wy­soko w górach i zrealizował swoje życiowe ma­rzenie - zajął się hodowlą nutrii. Muzyka z Enigmy to solidna porcja italo-disco spod znaku La­ser Dance, ale zrobiona z biglem i polotem.

Ach, cudne były to czasy - grzybiarze wy­chodzili z naszych pokojów szybko i z dziką tęsknotą w oczach. Siedzieli potem do późna w nocy, pili i słuchali smętnych popiskiwań swo­ich pc-speakerów. Przeważnie płakali.

Pod koniec 1991 roku Sanity wydało sounddisk Turmoil z bajkowymi, melodyjnymi kawał­kami Bit Artsa.

Rok 1992 właściwe nie przyniósł nic nowe­go, oprócz tego, że na dobre zaczął rządzić Protracker. Nuke dalej kopiował Bruna, choć w międzyczasie zdążył napisać pierwszy czy­sto jazzowy moduł na Amidze: Jordan Jazz. Audiomonster uzbrojony w gitary eksplorował bluesowo-rockowe tereny lat siedemdziesią­tych, i dalej kopiował Bruna. Heatbeat zawzię­cie szlifował swoją technikę, wzbijając się na taki pułap, że nawet teraz niewielu może go tam dosięgnąć.

Choć nie, to nieprawda że rok 1992 nie przyniósł nic nowego. Przyniósł zarazę...

JazzCat/Pic Saint Loup

Artykuł pochodzi z magazynu Amiga Computer Studio 2/2000