To o czym zaraz powiem, staje się powoli chorobą sceny, i dotyka nie tylko muzyki. Także dem czy inter. Otóż często ludzie coś zrobią i mówią, że to tylko tak dla jaj, albo że to oldskool. A tak naprawdę używają tych haseł jak tarczy, którą pragną zasłonić swoje beztalencie. Oldskool? Pewnie, czemu nie! Ale po cholerę robić coś, co nie dość, że jest denne dziś, to tak samo denne byłoby 10 lat temu? Jak ktoś chce zrobić oldskool, to musi PRZYNAJMNIEJ dorównać mistrzom. A wbrew pozorom nie jest to łatwe! Słowem - jak masz korzeń słäby, nie bierz się do baby.

Nie będę się znowu pastwił nad Spoletium, bo leżącego się nie kopie. Ale weźmy ostatnie wydania Eurochart (42) i ShowTime (15). Moduł powitalny w tym pierwszym brzmi jak jakiś nieudany kawałek 4-Mata z 1991 roku. Dzisiaj każdy zapomni o nim tuż po wysłuchaniu, a 10 lat temu rednacz nawet by go nie przyjął. Obrazki tytułowe? Też jakieś takie wymęczone. Ich konfrontacja z oprawą np. Rawa4 wypada wprost miażdząco. Tam - najpierw robi nam zdjęcie demoniczy klaun Faceta, a potem podziwiamy mroźne miasto Fairfaxa, tu (EuroChart) - jakiś niedojebany plastelinowy humanoid ze znakiem PCK na tułowiu niesie innego humanoida.

Najgłupsze jest to, że ci niby oldskoolowcy uważają się za lepszych od newskoolowców. Nie bronię tych drugich, ale takie wywyższanie się uznaję za objaw wyjątkowego skretynienia.

3. Second Mainframe - Spectra

"Porwała mnie królowa śniegu
Śnieg był mokry, królowa biała
Bo to było inaczej
My wtedy mieli wypite
My szukali biedronek w asfalcie
Ale, swojegoż rodzaju biedronki
Które na haszu
Haszszszu!..."

W taki oto poetycki sposób Spektra opisuje swoje porwanie przez UFO. Szkoda, że nie wspomina o inhalacji ciekłym azotem i pobieraniu wycinka jelita grubego.
Utwór jest ciekawy o tyle, że można go w sumie odbierać jako połączenie wiersza i muzyki. W dodatku w pełni autorskie. Nie pamiętam, żeby ktoś zrobił coś takiego wcześniej.

2. Where's the Way - Voicer

Intro jest świetne. Senny, acidjazzowy, typowo wakacyjny klimat, który natychmiast stawia przed oczami zachodnie magi z lat 97-98 albo kompozycje grupy Air. No ale potem... Zaczyna się napierdalanka, która tyle ma wspólnego z początkiem, co melba z kauczukiem. Szkoda, naprawdę wielka szkoda, że autor nie wykorzystał cienia możliwości, jakie dawały pierwsze patterny.

1. Fluorescent Sea - Spectra

Bardzo ubarwiają rzecz żeńskie wokale, brzmiące jak Gus Gus, ale to Morcheeba, jak się okazuje. Reszta robi za transowe tło, któremu jednak nic nie można zarzucić. Tylko czy to aby na pewno dobrze?
Gdy już się wydaje, że nic nas więcej nie czeka, autor wrzuca na pozycji 89 bardzo pasującą sekwencję.
Oglądając niektóre patterny, na których lecą same sekwencje, zastanawiam sie, czy 4-channeli nie robi się już czasem na siłę? Czy nie lepiej zrobić multichannela, zamiast mordować się z przygotowywaniem sekwencji?

A reszta? "Jumpy Alien" autorstwa Traymussa to elementarz dla wszystkich, którzy chcą się nauczyć, jak zarżnąć dobrze zapowiadający się utwór. Gitarowo-flecikowe granie z pierwszych kilku patternów to czysta poezja. Ale później zaczyna się wkurwiająco znijaczać. Całość przyspiesza, wchodzi bas, perka (w tym jakiś zupełnie niespodziewany hiphopowy loop), zaś o to wszystko zaczyna się wściekle obijać trąbka, niczym fiut Olisadebe pędzącego do bramki. Z magicznej zadumy, w jaką wprowadził nas na początku, autor próbuje nas póżniej gdzieś wywlec. Ale gdzie, tego niestety sam nie wie. Szkoda! Z kolei "Speedos" Robina to wzorowo napisana goa do dema. Myślę, że kolega zrobi w najbliższej przyszłości karierę jako autor soundtracków do dem. Tylko że na party się to to raczej nie nadaje.

JazzCat/Pic Saint Loup
[Taboo Staw]