Lothar to człowiek bardzo młody. I wiekiem, i scenowym stażem (jak sam uczciwie przyznaje, kupił swoją Amigę dopiero rok temu). Świat sprzed pecetowych zaborów (tekst Slayera) zna więc tylko z opowiadań scenowych dziadków, natomiast ja tego wszystkiego doświadczyłem na własnej pomarszczonej i łuskowatej skórze. Amigową sceną zacząłem się interesować w 1991 roku, zaś sam pojawiłem się na niej w roku 1993 i wiem o czym mówię.

To był wstęp dla wszystkich tych lujów, którzy mają chęć mi zarzucić, że jestem nieadekwatnym interlokutorem.

NIUSKULE I ŻULE

To, co teraz nazywamy niuskulem to jeden z wielu niuskulów, jakie w ogóle były. Bo swego czasu niuskulem było techno, potem funk, goa i tak dalej. Ale mówiąc o dzisiejsym niuskulu mam na myśli wszelkie drum'n'bassy, ambienty, loopy i beaty. I otóż śmiem twierdzić, że ta muzyka sama w sobie nie jest zła. Stokroć bardziej wolę ambient niż gówniane techno, które zasyfiało dema sprzed paru lat (puśćcie sobie np. pierwsze dema Freezersów, a usłyszycie archetyp gównianego techno). Najgorsze w tej muzyce jest to, że jest ona po prostu zbyt techniczna. Bez duszy. Nie ma w niej żadnych emocji. No, może nie tak do końca, bo pod rękami takich ludzi jak Revisq czy Jazz niuskul przestaje brzmieć jakby go generowała maszyna a nabiera cech "człowieczeństwa". Ale takie coś możliwe jest tylko wtedy, kiedy muzyk jest prawdziwą indywidualnością. I właśnie tego nam dzisiaj brakuje.

Wśród dzisiejszych muzyków panuje nieustająca konkurencja: kto lepiej sklonuje styl Dune'a, Mufflera i Jazza. Moduły staja się kopiami samych siebie. Jeśli żałuję czegoś za dawnych lat, to właśnie różnorodności. Dzisiaj liczy się tylko to, co jest modne, a gdy ktoś zrobi coś innego, automatycznie uznaje się go za oldkulowca, a więc w domyśle cieniarza.

Każdy muzyk robi (a przynajmniej powinien robić) taką muzykę, jakiej sam chciałby słuchać. Jak to możliwe, żeby 3/4 scenowych muzyków chciało słuchać dokładnie takiej samej muzyki? Unifikacja wyobraźni? Może po prostu chęć bycia modnym? Ktoś wylansował modę na ambient, więc reszta sceny podporządkowuje się jej potulnie jak baranki i nawet nie wyobraża sobie, jak można zrobić dobry moduł (albo demo) w innych klimatach? Mam nadzieję, że tak nie jest. Jednak czemu nikt się nie postawi i nie zrobi jakiegoś nietuzinkowego modułu z pomysłami zaczerpniętymi z własnej głowy, a nie z modułów kolegów?

OLDSKUL I ZWIERZĘTA SLAYERA

Jeśli ktoś mówi, że moduły sprzed siedmiu czy ośmiu lat są genialne, a te dzisiejsze beznadziejne, to moim zdaniem albo sam się oszukuje, albo ma źle podłączony aparat słuchowy. Owszem - dzisiaj nie ma nikogo takiego jak Heatbeat, Dizzy czy Jogeir, ale nie można idealizować przeszłości i zapominać, że tzw. oldskul to też mdły funk, tandetny rave czy inne nudnawe klimaty.

Nieraz jak taki dzyndzel wyjebał solówkę na jakimś piszczącym instrumencie, to aż się ciemno w oczach robiło. I też było wtedy kopiowanie mistrzów, nikt mi nie powie że nie. Po "State of the Art" wszyscy zaczęli robić techno, po "Arte" rozrzęziły się funkujące gitarki i hammondy, i tak dalej. Byle tylko czasem samemu czegoś nie wymyślić. Sam też nie jestem bez winy - w moim "More than Funk" z Primavery'94 (a przynajmniej w pierwszej jego część) wyraźnie słychać fascynację Mobym, i żeby ten fakt odkryć nie trzeba się wcale tak dobrze znać na muzyce, jak Slayer na rozwielitkach (i to nie tylko tych, które hoduje w swojej trzustce). Tak naprawdę w oldskulu liczyło się kilkanaście ksyw, a resztę stanowili po prostu mniej lub bardziej udani epigoni-wypełniacze. Bolesna prawda wyglada jednak niestety tak, że tych zdolnych było wtedy więcej niż dziś.

Moje zdanie jest takie, że wszyscy przeciwnicy oldskulu protestują tak naprawdę nie przeciw samemu oldskulowi, tylko przeciw często kiepskiej jakości tej muzyki. Kiedyś i sample były dużo gorsze, i tricków, które miały sprawić, że muzyka brzmiała mniej komputerowo, też znano wiele mniej, i w końcu kanały były tylko cztery. To wszystko sprawia, że masa modułów z tamtych lat słuchana teraz brzmi bardzo kiepsko. I, jak powiedziałem, nie jest to wina muzyki, tylko techniki. Gdyby niektóre z tych utworów przenieść w dzisiejszą technikę i zaaranżować na nowo, nikt by nie krzyczał, że to oldskul.

A tak w ogole to cały ten podział na niuskul i oldskul jest zupełnie niepotrzebny. Muzyka jest przecież albo dobra, albo zła.

JazzCat/Pic Saint Loup
[Taboo Staw]

Artykuł pochodzi z diskmaga Taboo #4