14. Innerlogic - Teis

Moduł dostał 0 głosów, co właściwie nie powinno dziwić, bo autora nie było na party. Teis to dla mnie fenomenalne ucieleśnienie newschoolowej muzycznej pustki. Jest tu niby jakiś breakbeatowy rytm, hiphopowy basik (bardzo ładne brzmienia, tak na marginesie), napierdalająca breka, ale cóż z tego, skoro całość jest po prostu upierdliwie antyemocjonalna? Teis pisze muzykę-widmo: można jej słuchać, nie mając nawet o tym pojęcia. Nawet zsamplowane ludzkie głosy nie są w stanie pokolorować tych dźwięków, abstrahując już od tego, że panienka śpiewa tak, jakby właśnie miała zatwardzenie.

13. Da Ganjasmokers - Deli Hc

Hmm, w pełni zasłużone przedostatnie miejsce. Znowu są tu niby jakieś dźwięki, właściwie jest ich nawet całe mnóstwo, ale nie ma muzyki. Autor zapytuje słuchacza: czy to "Drum'n'bass czy Gabba?". Odpowiem mu: ani jedno, ani drugie, to, przyjacielu, po prostu kupa gówna.
Słuchając takich koszmarków zastanawiam się, czy podoba to się komuś poza autorem i jego rodziną? I czy pisanie takich modułów to objaw beztalencia autora, czy może to ja nie potrafię docenić świeżości i mocy tej muzyki?
Ciekawa sprawa - moduł dostał 2 głosy, co sugeruje, że nawet sam autor zawahał się wpisać swoją ksywę na pierwsze miejscu (za pierwsze były 3 punkty).

12. Progress Nature - Jimi Pow

Wszystko w porządku, tylko czemu progress? Propowałbym raczej Regress Nature. Chociaż pozycje 16-17 są dowodem, że autor ma jakiś tam talent. Później jednak wchodzi rozemocjonowana perka, na którą autor zaczyna nakładać jakąś niby melodię, graną na brzydkim samplu i jednej ścieżce, później jeszcze coś i jeszcze, tak że muzyka zaczyna nas naprawdę ciągnąć za uszy. Na szczęście utworek nie jest długi. Słuchanie kończymy bez specjalnego żalu.

11. Feel Strange - Johnny Sniff

Johnny Sniff? Przyznam, że moduł jest bardzo protasowaty - utrzymany w klimacie dyskoteki lat siedemdziesiątych, z charakterystycznym, "plującym" sobie gdzieś tam na boczku werblem i przepuszczonymi przez efekty figurami wokalnymi.

10. Telephone - Franky & Pupa.

Oto moduł napisany przez niejakiego Franky'ego i jego odbyt. Jak się możemy dowiedzieć z modinfo - "narepovali: Pupa & Franky", zaś tekst napisała Pupa. Nie wiem wprawdzie o czym śpiewa Pupa, bo czyni to po czesku, ale liczy się sam fakt. Słyszeliśmy już o brzuchomówcach, ale żeby...? W dodatku jeszcze sama napisała tekst...

10. Czopiki i Pepiki - JazzCat & Slayer

Proponuję nie brać tego modka zbyt poważnie. Ot, taka melodyjka, w sam raz do jakiejś bajki o wesołym kreciku Zbigniewie.

10. Mastiff kanoo - Otton

Typowy moduł nabazgrany na kolanie. Monotonnie naparzający technowaty basik + niby minimalowa perka. Od czasu do czasu jakieś bliżej niesprecyzowane udziwnienia. Może się wprawdzie podobać, ale tylko ludziom wykastrowanym z wrażliwości. Muzyka absolutnie nie zajmująca myśli. Do użytku jednorazowego.

10. Game-action1 - Grogon

Zaczyna się bardzo ciekawym elektronicznym niepokojem, budowanym przez rewelacyjne brzmienie $13 (19). Atmosfera przypomina mi trochę wczesny Tangerine Dream. Potem wchodzi oparty o komendy A0F basik i typowo Grogonowska perka, ale napięcie jakoś siada. Niezbyt dobrym posunięciem wydaje mi się też wprowadzenie sampla $0F (15). Po całkiem ładnej przerwie (poz. 20), autor dodaje kwasowe, może trochę zbyt ewidentnie kwasowe basy.
Moduł oparty głównie na rytmie, ale takie chyba było zamierzenie autora.

9. In rain - Pofinder

Pamiętacie zajebisty modek Perro/Frantic "Something#Sanitet..." albo mod "Piano Plinker"? Do tego klimatu dołóżcie perkę, używaną w modułach z lat 92/93, syntetyczny, głęboki bas, z którego często korzysta Laxity/Vibrants, jakieś okrzyki: "Yeah, man!", "Funky day!" i "Listen to me!", a otrzymacie pełny obraz tego modułu. Dobrze że chociaż jakość samych barw nie najgorsza i że większość z nich to 16 bitów.

8. After rain - Pep

Autor pisze, że to moduł relaksujący. Stwierdzenie dość kontrowersyjne, bo przynajmniej ja po wysłuchaniu go miałem ochotę pogryźć fotel. Moduł do zarzygania przesiąknięty aromatem sfermentowanego oldschoolu. Nie mówię, że oldschool jest zły, wręcz przeciwnie - sądze że niektórzy starzy muzycy biją na głowę wielu tych dzisiejszych. Chodzi mi jednak o to, że dzisiaj, chcąc zrobić dobry oldschoolowy moduł, trzeba użyć newschoolowej techniki. A tu autor już na samym początku kopie słuchacza w krocze chujowym samplem piana, granym oczywiście (a jakżeby inaczej?) na jednej ścieżce, przez co song nabiera klimatu przełomu lat 89/90. Brawo. Dalej może być tylko gorzej. Autor manifestuje swoją nienawiść do współczesności dobierając coraz to bardziej gówniane sample, czego kulminację mamy na pozycji 10, gdzie wchodzi partia instrumentu #01, żywcem jakby wyjętego z SoundTrackerowych dysków. A na koniec, na pozycji 16, serwuje nam jeszcze kakofonię. Ktoś mówił, że to moduł relaksujący? Taaak? To czemu w takim razie mam chęć uderzyć autora pogrzebaczem, co?!

8. Valhalla - Claymore

Taka sobie niby Metallicowa naparzanka, acz mocno naiwna. Albo autor jeszcze niedoświadczony. Ładne sample gitar. Był taki moment, kiedy wydawało mi się, że już już zacznie się robić ciekawie, ale autor okazał się masochistą i nagle przerwał.

7. Symmetric - Substance

No, wreszcie coś ciekawego. Słuchanie tego modułu jest jak łyk dobrego wina. A w obliczu powyższych modułów - jak łyk wina po wypiciu litra oleju silnikowego. Elektroniczna melancholia o Kraftwerkowskiej proweniencji, czego zasługą jest być może charakterystyczna perkusja z automatu TB808. Ładne sample piana, grane oczywiście na kilku ścieżkach. Wszyscy mogą sobie więc porównać brzmienie piana z modka Pepa i tego. Może jest to trochę zbyt monotonne po kilkakrotnym przesłuchaniu, niemniej słychać tu dobry pomysł w dobrym wykonaniu. Nareszcie.

6. Nusa Sau - Spektra

Jak najkrócej opisać tę muzykę? Demo-style? Techno z elementami goa? Sieczka koderska? Hmm, w każdym z tych określeń jest trochę racji. Na pozycji 20 mamy ciekawe wejście gitar, choć sample aż proszą się o 16-bitowy doping. Reszta sprawia jednak wrażenie pewnej niezgrabności, ociężałości. Zaś najbardziej intrygującym elementem modułu jest tytuł. Czytany od końca brzmi niczym jakoweś arabskie przekleństwo.

5. Friends - Ars

Od razu polubiłem ten moduł, bo przypomina mi moje kompozycje z roku 1992. Nie wiem tylko, czy aby na pewno jest to komplement :)
Ale po kolei. Pierwszy, ale za to wielki plus - autor nie korzysta z sampli akordów, tylko tworzy je bezpośrednio w patternach. Więcej o zjawisku piszę przy okazji modka X-Type'a.
Jest tu pewien nastrój, często spotykany w polskich modach z magów z lat 90-92. Dołożyły sie do tego oprócz oczywiście samego klimatu na pewno charakterystyczne brzmienia, szczególnie stringu, stopy, fletu i piana. Ale widać próby nadania tej muzyce pewnej lekkości, powietrza. Nie do końca wprawdzie udane, ale intencje trzeba docenić. Pozycja 4 - a szczególnie potraktowanie pianina jako basu punktowanego stopą, przypomina mi nieco podobne rozwiązanie aranżacyjne w znakomitym utworze "Coming of Age" grupy Camel. Minus za werbel. Nie to, żeby był zły, bo sam w sobie jest ok, tyle tylko, że nie pasuje za bardzo do tej kompozycji. Jest zbyt twardy i suchy. Brzmienie gitarki $40 (64) - odjazdowe. Szkoda tylko, że autor potraktował je po macoszemu. No i wręcz wyje ono o 16 bitów.

4. Uniformity - XBall

Ha, no zaskoczył mnie X-Ball, nie ukrywam. Nie przypuszczałem, że jakikolwiek młody scenowiec jest zdolny napisać zupełnie przyzwoity quasi-funkowy mod. Perka ładnie chodzi, ale szkoda, że autorowi nie chciało się jej "rozbujać", a więc nadać groove, tak przecież w funku pożądany. Bas ładnie wymiata, tylko niepotrzebnie tak ewidentnie klanguje. Gdyby klangi były rzadsze, wydawałyby się bardziej akcentacyjne. Nie podoba mi się partia instrumentu nr #08 na pozycji 06 - jest zanadto ekstendowska jak na funk. Wejście instrumentu nr #15 w pozycji 14 ewokuje natychmiastowe skojarzenia z Sixtusem, nieco zapoznanym już dzisiaj polskim funkoholikiem.

3. Kenshi transe vers12 - Spectra

Nie jest to najciekawszy moduł Spektry. No bo co my tu mamy? W sumie dosyć standardowo rozwijający się utworek goa-transowy, z obowiązkową partią kwasowego basu. Jedynym urozmaiceniem jest wejście kobiecego wokalu. Mankamentem są średniej jakości 8-bitowe sample.
Moim zdaniem Spectra to bardzo obiecujący muzyk, jednakże jego twórczość jest jakby nieco schizofreniczna. Bo jak wytłumaczyć to, że z jednej strony mamy eksperymentalne, pełne zadumy i niepokojących niedopowiedzeń rzeczy typu "Experimental Trance", a z drugiej rzeczy takie jak ta? Czy nie jest czasem tak, że te ciekawsze kawałki tworzy jakby bardziej dla siebie, a te słabsze po to, żeby zadowolić publikę?

2. Flex Motion Doo - Otton

Zdumiewa mnie druga pozycja, bo to muzyka zupełnie nijaka. Niby drum'n'bass, ale napisany jakoś zupełnie bez przekonania. Nie ma w tym module ani jednej nuty, której byśmy wcześniej już gdzieś nie słyszeli. Zaletą takiego stanu rzeczy jest z pewnością fakt, że mało wymagająca od muzyki młoda scena będzie wniebowzięta.

1. Mixing up - X-Type

Powstała nowa amigowa grupa muzyczna - The Amiga Music Makers, co obwieszcza swoim nosowym i zdecydowanie niepięknym głosikiem jeden z członków! Członków grupy, oczywiście. Z tego, co wiem, członkami są na razie X-Type i Ars. Powodzenia.
A sam moduł? Plus dla autora przede wszystkim za jedną rzecz - otóż nie używa cudzych sampli akordów, jak to robi 99% sceny, ale tworzy je sam przy pomocy sampla nr $0D (13). Zauważyłem zresztą, że wielu muzyków ciągle cierpi na kompleks Protrackera i nie dostrzega wielkich możliwości, jakie kryją się w multichannelach. Ot, chociażby to, że można w nich wszystkie składniki np. akordu E/F#7 rozłożyć w innym punkcie panoramy, albo dodatkowo na każdy string nałożyć odpowiadającą mu wysokością nutę organów i przesunąć ją np. nieco na przeciwny kanał. Te sztuczki, znane zresztą wszystkim muzykom używającym profesjonalnych syntezatorów, od razu sprawiają, że nasza muzyka brzmi bardziej klarownie, potężnie, po prostu zbliża nas trochę do zawodowych nagrań.

JazzCat/Pic Saint Loup
[Taboo Staw]